theetje Schreef April22 , 2014 Share Schreef April22 , 2014 Vandaag was ik bij de podotherapeut voor de jaarlijkse steunzoolcontrole. Tot mijn verbazing wist hij precies wat Sarco is. Gedurende het gesprek voelde ik me ontzettend moe worden en kreeg ik weer de gebruikelijke huilbui. Zegt de podotherapeut of we wel eens overwogen hebben met een psycholoog te gaan praten. Want Sarco hakt er behoorlijk in, niet alleen bij de patiënt maar ook bij het gezin. In vrtband met de huilbuien en stemmngswisselingen schat hij dat dat msschien wel nodig zou zijn voor de verwerking. Ik praat elke keer met mijn fysiotherapeut, vrijwillig. Ik merk wel dat dat me goed doet. Maar haar ken ik dan ook al heel lang. Praten met een psycholoog die ik niet ken vind ik moeilijk. Wat is jullie ervaring hiermee? Link to comment Share on other sites More sharing options...
annabelle Schreef April23 , 2014 Share Schreef April23 , 2014 Hoi Thea, Ik ben ook een tijdje onder behandeling geweest van een psycholoog, niet voor mijn sarco."'Voor mijn ziektes gevonden waren zit het natuurlijk tussen je oren". Ik denk dat het altijd goed is om met iemand te praten wanneer je niet goed in je vel zit. Het is wel belangrijk dat er een klik is met de psycoloog. De diagnose sarcoidose hakt er ook wel in.Je leven veranderd helemaal en of het ooit weer redelijk tot goed zal worden is afwachten en heel onzeker. Wanneer de stemmingswisselingen en huilbuien door bijvoorbeeld de prednison komen zal een psycholoog daar weinig aan kunnen doen. Je kunt altijd proberen of het je helpt, je kunt er altijd weer mee stoppen. Dat zo'n psycholoog een onbekende is valt in de praktijk erg mee. Soms is het ook fijn dat het een onbekende is zodat je er dingen mee bespreekt die je anders niet zou vertellen vanwege die bekende. Succes, Annabelle Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sapphirelinda Schreef April23 , 2014 Share Schreef April23 , 2014 Ik heb heel veel steun aan de mijne. Alleen de eerste twee keer is ze 'vreemd' en daarna leer je elkaar kennen. Het is heel fijn om gewoon bij iemand 'buiten' je leven je verhaal te kunnen doen. Zeker als er ook gewoon niets anders aan te doen is dan wachten, machteloos zijn en jezelf zieker voelen worden zonder dat er iets gebeurd- zoals in mijn geval. Mijn vrienden en familie worden echt een beetje 'sarco-moe' van me. En dat begrijp ik heel goed. Ik heb daar zelf ook last van :) Echt een aanrader, mijn emmer is een stuk minder vol nu ik daar kan luchten. Link to comment Share on other sites More sharing options...
theetje Schreef April24 , 2014 Author Share Schreef April24 , 2014 Mijn emmer is ook niet altijd vol. Scheelt dat ik met mij fysiotherapeute ontzettend goed kan praten. Vandaag was ook weer een praat- en huildag bij haar. Ik heb haar leren kennen als een goede therapeute. Ze masseert me en doet samen met mij mijn oefeningen. En langzamerhand heb ik me leren uiten tegenover haar en dat lucht me altijd heel erg op. Bij har voel ik me ook vrij OM te praten. Ze vindt het niet gek of erg, ook niet als ik weer een huilbui krijg. Bij mijn huisarts vertelde mijn man dat ik niet alleen duizelig en misselijk ben, maar dat mijn oriëntatie ook minder is geworden zonder dat ik dat gemerkt heb. Ik schijn met het eten erg onhandig met het bestek bezig te zijn. Dat heb ik nooit gemerkt. Zo waren er nog meer dingen die hem waren opgevallen, maar hij en mijn dochter hebben me dat noit verteld om me niet ongerust te maken. Zoals ik al eerder zei moest ik van de longarts naar de huisarts voor verwijzing naar neuroloog ivmde duizeligheid. Afspraak wordt gerergeld via huisarts. Over 3 dagen weet ik wanneer de afspraak is. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Maak een account aan of login om te reageren
Je moet forum lid zijn om te kunnen reageren
Maak een account aan
Maak een account aan voor het forum. Het is niet moeilijk!
Registreer een nieuw accountLog in
Als u al een account heeft? log hier in
Log nu in