Ga naar inhoud

Zulke angsten...


Noor

Recommended Posts

Misschien niet de lekkerste titel om mee te beginnen, maar ik doe het toch maar ;-)

 

In februari kreeg ik tijdens een stage plots hevige gewrichtsklachten. Ik kon nauwelijks meer lopen van de pijn en stijfheid in enkels, knieën en polsen. Huisarts vond niks dus stuurde mij na 4 weken door naar de reumatoloog. Die kon ook niets specifieks vinden, dus liet een longfoto maken omdat sarcoïdose nog een mogelijkheid was. Binnen een uur na de foto kreeg ik telefoon; er was iets gezien en dus was sarcoïdose waarschijnlijk. Door naar de longarts waar verschillende longfunctietesten en een CT-scan volgden. De uitslag: sarcoïdose is aannemelijk. We kunnen nog een bronchoscopie doen, maar het hoeft niet. Ik koos er dus voor om het niet te doen. Mijn vraag of het dan echt sarcoïdose was en dat het zeker was dat het niet nog engere dingen zouden zijn, werd beantwoord met een 'ik vind het aannemelijk dat het niets anders is, maar kan het natuurlijk nooit helemaal uitsluiten'.

 

En nu ben ik, als notoir angsthazig persoontje, steeds meer aan het doemdenken dat het toch die ene enge ziekte met de grote K is. Dat ik nu daadwerkelijk last begin te krijgen van mijn longen (of het me meer opvalt, omdat ik er zo mee bezig ben, een vicieus cirkeltje is mij ook niet geheel vreemd) en dat mijn vader op een zelfde moment in zijn leven de grote K als diagnose kreeg (ook net na geboorte 3e kind) en hier binnen een jaar aan overleed, helpt natuurlijk niet echt. Ik lig er wakker van, heb lichte paniekaanvallen, hartkloppingen etc.

 

Ik heb inmiddels voor morgen een belafspraak staan, omdat ik niet meer wil wachten tot half juli voor de nieuwe afspraak. Mocht het iets anders zijn, dan kan ik het maar beter nu al weten denk ik dan (hoewel ik nog liever niets van dit alles had geweten geloof ik) misschien kunnen we er dan nog iets mee en is het over 2 maanden....nou ja, jullie zien al hoe erg ik doemdenk.

 

Hebben jullie hier ook last van gehad, dat doemdenken? Hoe zijn jullie daar mee omgegaan? Ik heb echt het gevoel dat ik gek word!

 

Groeten...

 

 

Link to comment
Share on other sites

Nee, maar ik heb er wel direct voor gekozen om het biopt te laten doen voor de definitieve diagnose. Ik vond dat voor mezelf geen keus, aangezien ik al meer dan 12 jaar met klachten rondliep, en nu eindelijk wel eens wilde weten wat er aan de hand was.

Ik kan me wel heel goed voorstellen, dat je er zo mee bezig bent, als jouw vader zo'n diagnose heeft gehad. Zou het jou helpen, als ze de diagnose sarcoïdose voor 100% zeker vaststellen? Misschien is verder onderzoek dan een optie?

 

groetjes,

Link to comment
Share on other sites

Ja, als ze de diagnose voor 100% zeker zouden vaststellen zou dat geloof ik wel helpen. Nu ga ik gewoon te veel spoken zien (hopelijk zijn het dat). Vandaag heb ik al de hele tijd een naar gevoel bij mijn longen. Echt benauwd ben ik niet, maar ik kan minder goed diep ademen en het voelt een beetje alsof ik al 2 weken verkouden ben geweest en nu beurse longen heb en alsof er slijm vastzit in mijn longen. Hoesten doe ik eigenlijk niet, hoogstens nu wat vanwege dat gevoel.

 

Het is gewoon zo'n onderbuik gevoel en de angsten die momenteel weer met de minuut lijken te groeien laten me gewoon niet los. Ik functioneer er slecht door, ben kortaf naar mijn kinderen en man en van mijn studie komt al helemaal niets terecht. dit kan zo niet langer, dus hoe bang ik ook ben voor het onderzoek en de uitslag daarvan, ik geloof dat ik er vanmiddag maar op ga aandringen dat het toch zsm moet plaatsvinden.

Link to comment
Share on other sites

Dit is heel herkenbaar. Toen ik, notabene op vrijdagavond om 18.00 uur, de uitslag van de longfoto's kreeg, werd er gezegd dat de foto's niet goed zijn. Er zijn vlekken gevonden op mijn longen. De arts ging echter op maandag op vakantie en zijn vervanger zou de foto's met ons bespreken. Nou, zowel mijn vader als mijn schoonvader zijn aan K overleden. Je wilt niet weten wat ik dat weekend heb lopen huilen, piekeren en doemdenken. Gelukkig was het "maar" Sarco. Dit kost erg veel energie, je bent er moe van, maar je gaat in elk geval niet direct dood.

 

Al heb ik die neiging tot doemdenken nog wel. Moet vanmiddag naar de neurolog ivm die eeuwige duieligheid. Dan is er toch een stemmetje in mijn hoofd dat zachtjes zegt: pas op. Het kan ook een tumor zijn. Volgens mijn man niet, want bij de hersenscan van vorig jaar is niks gevonden. Dus ben benieuwd.

 

Dus Noor, je bent echt niet de enige die aan doemdenken doet. Ik hoop dat dit je helpt. Ik probeer ook leuke dingen te doen, zodat ik niet al te hard aan het doemdenken sla.

Link to comment
Share on other sites

  • 4 months later...

Ja, als se de spot voor 100% zeker zouden vaststellen zou dat geloof ik wel helpen. Nu ga ik gewoon te veel talked zien (hopelijk zijn het dat). Vandaag heb ik 's de hele tijd een naar gevoel bij mijn longen. Echt benauwd dan ik niet, maar ik kan minder goed diep ademen en het voelt een beetje alsof ik 's a couple of weken verkouden dan geweest en nu beurse longen heb en alsof emergeny room slijm vastzit in mijn longen. Hoesten doe ik eigenlijk niet, hoogstens nu wat vanwege dat gevoel.

 

Het is usually gewoon zo'n onderbuik gevoel en de angsten pass away momenteel weer satisfied de minuut lijken te groeien laten me gewoon niet los. Ik functioneer emergeny room slecht doorway, dan kortaf naar mijn kinderen en person en lorrie mijn studie komt 's helemaal niets terecht. dit kan zo niet langer, dus hoe hammer ik ook dan voor het onderzoek en de uitslag daarvan, ik geloof dat ik emergeny room vanmiddag maar op ga aandringen dat het toch zsm moet plaatsvinden.

Bewerkt door Joachim
Link to comment
Share on other sites

  • 5 months later...
Misschien niet de lekkerste titel om mee te beginnen, maar ik doe het toch maar ;-)

 

In februari kreeg ik tijdens een stage plots hevige gewrichtsklachten. Ik kon nauwelijks meer lopen van de pijn en stijfheid in enkels, knieën en polsen. Huisarts vond niks dus stuurde mij na 4 weken door naar de reumatoloog. Die kon ook niets specifieks vinden, dus liet een longfoto maken omdat sarcoïdose nog een mogelijkheid was. Binnen een uur na de foto kreeg ik telefoon; er was iets gezien en dus was sarcoïdose waarschijnlijk. Door naar de longarts waar verschillende longfunctietesten en een CT-scan volgden. De uitslag: sarcoïdose is aannemelijk. We kunnen nog een bronchoscopie doen, maar het hoeft niet. Ik koos er dus voor om het niet te doen. Mijn vraag of het dan echt sarcoïdose was en dat het zeker was dat het niet nog engere dingen zouden zijn, werd beantwoord met een 'ik vind het aannemelijk dat het niets anders is, maar kan het natuurlijk nooit helemaal uitsluiten'.

 

En nu ben ik, als notoir angsthazig persoontje, steeds meer aan het doemdenken dat het toch die ene enge ziekte met de grote K is. Dat ik nu daadwerkelijk last begin te krijgen van mijn longen (of het me meer opvalt, omdat ik er zo mee bezig ben, een vicieus cirkeltje is mij ook niet geheel vreemd) en dat mijn vader op een zelfde moment in zijn leven de grote K als diagnose kreeg (ook net na geboorte 3e kind) en hier binnen een jaar aan overleed, helpt natuurlijk niet echt. Ik lig er wakker van, heb lichte paniekaanvallen, hartkloppingen etc.

 

Ik heb inmiddels voor morgen een belafspraak staan, omdat ik niet meer wil wachten tot half juli voor de nieuwe afspraak. Mocht het iets anders zijn, dan kan ik het maar beter nu al weten denk ik dan (hoewel ik nog liever niets van dit alles had geweten geloof ik) misschien kunnen we er dan nog iets mee en is het over 2 maanden....nou ja, jullie zien al hoe erg ik doemdenk.

 

Hebben jullie hier ook last van gehad, dat doemdenken? Hoe zijn jullie daar mee omgegaan? Ik heb echt het gevoel dat ik gek word!

 

Groeten...

 

 

 

Link to comment
Share on other sites

Ja dat ken ik Noor! Voordat de diagnose bij mij vaststond ben ik door een hel gegaan. Volledig doorgedraaid met paniekaanvallen die ik niet kan beschrijven, ik had de meest erge scenario's in mijn hoofd en dat is nu zelfs nog niet voorbij! Door mijn extreme gewichtsverlies dacht ik aan de meest erge dingen. Toen ik vorig jaar ook nog een knobbeltje in een teelbal ontdekte was de paniek compleet, bleek later een kyste te zijn. Ik ken dus de angst en de paniekaanvallen. Slaap nog steeds zeer slecht, ben wel weer aan het werk en dat is voor mij ook beter omdat ik anders teveel ga piekeren. Ik heb de scopie wel laten doen, viel erg mee omdat het onder een roesje gebeurt. Ik had de uitslag God zij dank al na drie dagen. Het bleek Sarcoïdose te zijn wat natuurlijk ook geen mooie diagnose is maar altijd beter dan wat je denkt of bang voor bent. Heb je nu de bronchoscopie laten doen? Zou het zeker doen om jezelf wat rust te geven. Ik heb nog erg veel klachten, niet van mijn longen (ik had zelfs de laatste keer bij de longfunctietest een scoren van 115%!!) maar andere klachten: erg vermoeid, jeuk, slecht slapen, borstklachten. Je moet het een plekje geven maar het blijft moeilijk. Vermoedelijk heb ik de ziekte al veel langer omdat ik al heel lang borstklachten heb en erg moe was altijd. Ik hoor graag hoe het nu met je gaat.

Link to comment
Share on other sites

Maak een account aan of login om te reageren

Je moet forum lid zijn om te kunnen reageren

Maak een account aan

Maak een account aan voor het forum. Het is niet moeilijk!

Registreer een nieuw account

Log in

Als u al een account heeft? log hier in

Log nu in
×
×
  • Maak Nieuw...

Belangrijke Informatie

Wij willen cookies op uw apparaat plaatsen, welke ervoor zorgen dat dit forum beter functioneert. U kunt uw cookie instellingen aanpassen, anders gaan wij ervan uit dat u ermee instemt om door te gaan.