mammav3 Schreef Maart5 , 2009 Share Schreef Maart5 , 2009 Zoals ik al in het voorstel draadje schreef, mijn sarcoidose moet nog officieel vastgesteld worden dmv een weefselkweek, maar de arts is er vrij zeker van. Hij vertelde me dat er medicijnen waren, maar dat deze vanwege de sterke bijverschijnselen niet zomaar gegeven werden, alleen als de klachten echt heel erg waren. Dit klinkt heel logisch, ik slik zelf ook liever niets als het niet nodig is. Maar wat doe je aan die moeheid ? Ik ben soms zo ontzettend moe, kan niet eens zelf mijn kinderen van en naar school brengen. De ochtend doe ik zelf en tussen de middag en om 3 uur doen mijn ouders het. Als ik s'morgens iets doe, een klein boodschapje ofzo, moet ik s'middag op bed liggen om aan het eind van de dag weer een beetje mens te zijn. In de weekeinden wil ik zo graag even lekker weg met mijn man en 3 kinderen, maar ik hou het niet vol. Mijn man heeft het al over een rolstoel en een e-bike, maar kom op, ik ben een jonge vrouw, als ik hier nu al aan begin is het einde toch zoek ? Maar aan de andere kant wil ik ook wel weer een keer lekker de bossen in ofzo. Hoe gaan jullie met de moeheid om, is het iets wat je gewoon maar accepteerd of is het iets waartegen je vecht ? En hebben jullie misschien tips om met de moeheid om te gaan ? Alvast heel erg bedankt voor julllie reacties. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Administrators Joachim Schreef Maart5 , 2009 Administrators Share Schreef Maart5 , 2009 Mijn arts gaf al vanaf dag 1 aan 'zoek balans' en dat heb ik dan ook zo snel mogelijk gedaan. Dat betekend voor mij: Als ik erg moe ben doe ik niks en kan ik iets doen dan doe ik dat. Dit was voor mij vooral in het begin erg moeilijk omdat ik geen stilzitter was. Ik werd gedwongen door de Sarco. In het begin ging ik daar vaak tegenin maar dat pakte altijd averechts uit. Nu heb ik wel geleerd om goed te luisteren naar mijn lichaam. Helaas wil het hoofd niet altijd meewerken :) maar daar heb ik mezelf bij neergelegd. Het was echt niet makkelijk maar geloof me je voelt je daarmee ook beter. Tips om ermee om te gaan: 'zoek jouw eigen balans tussen activiteiten en rust'. Hopelijk kun je hier iets mee en vragen staat vrij! Grtjs, Joachim Link to comment Share on other sites More sharing options...
okkie Schreef Maart5 , 2009 Share Schreef Maart5 , 2009 Zoals ik al in het voorstel draadje schreef, mijn sarcoidose moet nog officieel vastgesteld worden dmv een weefselkweek, maar de arts is er vrij zeker van. Hij vertelde me dat er medicijnen waren, maar dat deze vanwege de sterke bijverschijnselen niet zomaar gegeven werden, alleen als de klachten echt heel erg waren. Dit klinkt heel logisch, ik slik zelf ook liever niets als het niet nodig is. Maar wat doe je aan die moeheid ? Ik ben soms zo ontzettend moe, kan niet eens zelf mijn kinderen van en naar school brengen. De ochtend doe ik zelf en tussen de middag en om 3 uur doen mijn ouders het. Als ik s'morgens iets doe, een klein boodschapje ofzo, moet ik s'middag op bed liggen om aan het eind van de dag weer een beetje mens te zijn. In de weekeinden wil ik zo graag even lekker weg met mijn man en 3 kinderen, maar ik hou het niet vol. Mijn man heeft het al over een rolstoel en een e-bike, maar kom op, ik ben een jonge vrouw, als ik hier nu al aan begin is het einde toch zoek ? Maar aan de andere kant wil ik ook wel weer een keer lekker de bossen in ofzo. Hoe gaan jullie met de moeheid om, is het iets wat je gewoon maar accepteerd of is het iets waartegen je vecht ? En hebben jullie misschien tips om met de moeheid om te gaan ? Alvast heel erg bedankt voor julllie reacties. Nou dat gevecht tegen je moeheid dat herken ik wel! Het is enorm frustrerend als je in je hoofd wel alles kan en je lichaam je in de steek laat... dit blijft een geworstel hoor,neem dat van me aan… Als de mogelijkheid er is en je kan rusten dan moet je het echt doen anders kom je er nooit doorheen, accepteren en voldoende rust is het recept! Ik weet niet hoe jou nachtrust is? Ik had hier namelijk veel problemen mee en stond dan gebroken op en wist niet hoe ik de dag nog door moet komen! Hiermee ben ik naar mijn huisarts gegaan en die heeft mij een pilletje voor geschreven en dit was toen en nog DE UITKOMST voor mij! Nu kan ik de dag weer aan maar regelmatig geef ik toe aan de moeheid en leg me te rusten, hetzij op de bank of op een stoel maar nu gaat het veel beter op de dag en zeker de nachten!!! Hoe gaat het nu met je???? En net wat Joachim al zegt, de juiste BALANS vinden!!!! ;) Ik hoop dat je hier wat aan hebt???? Groetjes, Okkie :) Link to comment Share on other sites More sharing options...
Marjonnie Schreef Maart5 , 2009 Share Schreef Maart5 , 2009 Zoals ik al in het voorstel draadje schreef, mijn sarcoidose moet nog officieel vastgesteld worden dmv een weefselkweek, maar de arts is er vrij zeker van. Hij vertelde me dat er medicijnen waren, maar dat deze vanwege de sterke bijverschijnselen niet zomaar gegeven werden, alleen als de klachten echt heel erg waren. Dit klinkt heel logisch, ik slik zelf ook liever niets als het niet nodig is. Maar wat doe je aan die moeheid ? Ik ben soms zo ontzettend moe, kan niet eens zelf mijn kinderen van en naar school brengen. De ochtend doe ik zelf en tussen de middag en om 3 uur doen mijn ouders het. Als ik s'morgens iets doe, een klein boodschapje ofzo, moet ik s'middag op bed liggen om aan het eind van de dag weer een beetje mens te zijn. In de weekeinden wil ik zo graag even lekker weg met mijn man en 3 kinderen, maar ik hou het niet vol. Mijn man heeft het al over een rolstoel en een e-bike, maar kom op, ik ben een jonge vrouw, als ik hier nu al aan begin is het einde toch zoek ? Maar aan de andere kant wil ik ook wel weer een keer lekker de bossen in ofzo. Hoe gaan jullie met de moeheid om, is het iets wat je gewoon maar accepteerd of is het iets waartegen je vecht ? En hebben jullie misschien tips om met de moeheid om te gaan ? Alvast heel erg bedankt voor julllie reacties. Ik kan je helaas maar één advies geven, en dat is erg goed luisteren naar je lichaam, en toegeven als je rusten moet. Het is onwijs moeilijk, maar doe je het niet dan wordt het alleen maar erger. En probeer te genieten van de momenten dat je wel de energie hebt om wat leuks te doen. Enne... een elektrische fiets kan ik je aanraden, ik heb hem 2 jaar geleden gekocht ( wat voor mij ook een hele stap was) maar ik heb spijt dat ik het niet eerder gedaan heb. ik heb er zoveel plezier van en ik kan nu weer samen met mijn vriend gaan fietsen. dus zet die schaamte maar opzij . sterkte met het zoeken naar wat je wel en wat niet kan. gr Marjon. Link to comment Share on other sites More sharing options...
mammav3 Schreef Maart6 , 2009 Author Share Schreef Maart6 , 2009 bedankt Bedankt allemaal voor jullie antwoorden. Je er bij neer moeten leggen dat je nou eenmaal moe bent, de balans zoeken, het klinkt zo eenvoudig maar ik vind het moeilijk. Gisteren ben ik best wel lang op geweest, heb maar 1 uurtje gelegen, toen ik de kinderen naar bed bracht om 18.30 deden mijn benen pijn van moeheid en sliep ik nog eerder dan de kinderen. Vanmorgen werd ik weer wakker met pijnlijke, stijve benen en zo ontzettend moe. Gelukkig kwam mijn moeder onverwachts de kinderen ophalen om naar school te brengen en de jongste mee te nemen zodat ik even terug mijn bed in kan. Maar zo wil ik het niet !! Ik wil niet afhankelijk zijn van anderen, wil zelf voor mijn kinderen zorgen, ik kan erg verdrietig worden als ik eraan denk dat dit nog ik weet niet hoelang moet duren. Gaat die moeheid over, wordt het minder ? En wat voor pilletje kan je daar evt voor krijgen Okkie ? Link to comment Share on other sites More sharing options...
Marjonnie Schreef Maart6 , 2009 Share Schreef Maart6 , 2009 Bedankt allemaal voor jullie antwoorden. Je er bij neer moeten leggen dat je nou eenmaal moe bent, de balans zoeken, het klinkt zo eenvoudig maar ik vind het moeilijk. Gisteren ben ik best wel lang op geweest, heb maar 1 uurtje gelegen, toen ik de kinderen naar bed bracht om 18.30 deden mijn benen pijn van moeheid en sliep ik nog eerder dan de kinderen. Vanmorgen werd ik weer wakker met pijnlijke, stijve benen en zo ontzettend moe. Gelukkig kwam mijn moeder onverwachts de kinderen ophalen om naar school te brengen en de jongste mee te nemen zodat ik even terug mijn bed in kan. Maar zo wil ik het niet !! Ik wil niet afhankelijk zijn van anderen, wil zelf voor mijn kinderen zorgen, ik kan erg verdrietig worden als ik eraan denk dat dit nog ik weet niet hoelang moet duren. Gaat die moeheid over, wordt het minder ? En wat voor pilletje kan je daar evt voor krijgen Okkie ? Als je niet afhankelijk wilt zijn van anderen, dan moet je dus gaan luisteren naar je lichaam en wanneer je lijf zegt: nu is het op, dan moet je ook je rust pakken want anders blijf je een gevecht met jezelf hebben. Dit klinkt heel makkelijk, maar dat is het niet hoor, daar gaat wel een tijd overheen voordat je dat geaccepteerd hebt. Maar neem onze adviezen mee, want dat scheelt een hoop pijn en verdriet. Maar dat is voor iedereen verschillend, en dat geldt ook voor de moeheid, bij de een is het erger dan bij de ander. Maar wordt je er vrolijk van als je het echt wilt weten?? misschien moet je gewoon maar afwachten wat er gebeurt. ( hoe moeilijk dat ook is) kop op en blijf in jezelf geloven :biggrin: groetjes van Marjon. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Fregu Schreef Maart6 , 2009 Share Schreef Maart6 , 2009 Hallo Henny, Tja, je zegt onafhankelijk te willen blijven.... Maar misschien kun je alle hulp die je aangeboden krijgt accepteren en dan wel de leuke dingen met je kinderen doen. Als je mijn voorstelverhaal leest, dan weet je dat ik alles uit handen heb moeten geven, om vervolgens na ongeveer een jaar met opbouwen te beginnen. Ik heb 1 kind van inmiddels 3 jaar. Jij kunt nu nog fietsen, ik kon niet eens de was ophangen, mijn armen waren min of meer verlamd, die deden niks meer. Nu 2,5 jaar later werk ik weer 3x6 uur, doe zelf het huishouden (ahum, interesseert me niet zo) en dat is het wel zo ongeveer. Ik kan maar af en toe iets extra's doen. Waarschijnlijk kun je niet veel met dit verhaal, maar je bent ziek en je weet nu nog niet hoe de sarcoidose zich gaat ontwikkelen. Je hebt hier op dit forum natuurlijk al van alles gelezen en het devies is toch wel, doe wat je kan, en verder niet. Laat je lichaam rusten. Dat moet erg moeilijk zijn, met drie kleine kinderen, ik word van een soms al stapelgek. Ik probeer altijd iets te verzinnen wat misschien wat meer organisatie vergt, maar omdat mijn zoontje dan lekker bezig gehouden wordt, heb ik minder gedoe aan mijn hoofd en kan mijn energie beter verdelen, om bijvoorbeeld 's avonds de afwas nog te doen. Ik weet dat het vreselijk is, ziek, kinderen, huis, partner, familie, werk. t'Is gewoon vreselijk moeilijk om dat te moeten combineren. Maar je leert het wel, je moet helaas wel. Ik wens je veel sterkte toe. Link to comment Share on other sites More sharing options...
okkie Schreef Maart6 , 2009 Share Schreef Maart6 , 2009 (bewerkt) Bedankt allemaal voor jullie antwoorden. Je er bij neer moeten leggen dat je nou eenmaal moe bent, de balans zoeken, het klinkt zo eenvoudig maar ik vind het moeilijk. Gisteren ben ik best wel lang op geweest, heb maar 1 uurtje gelegen, toen ik de kinderen naar bed bracht om 18.30 deden mijn benen pijn van moeheid en sliep ik nog eerder dan de kinderen. Vanmorgen werd ik weer wakker met pijnlijke, stijve benen en zo ontzettend moe. Gelukkig kwam mijn moeder onverwachts de kinderen ophalen om naar school te brengen en de jongste mee te nemen zodat ik even terug mijn bed in kan. Maar zo wil ik het niet !! Ik wil niet afhankelijk zijn van anderen, wil zelf voor mijn kinderen zorgen, ik kan erg verdrietig worden als ik eraan denk dat dit nog ik weet niet hoelang moet duren. Gaat die moeheid over, wordt het minder ? En wat voor pilletje kan je daar evt voor krijgen Okkie ? Hoi hoi :) Ik kan mij jou bezorgdheid wel voorstellen.... hoelang deze vermoeidheid blijft kan niemand jou zeggen! En dat je graag zelf voor je kinderen wil zorgen snap ik ook wel. Ik heb ook altijd zelf voor mijn kinderen gezorgd en ook zoals jij de hulp van je familie krijgt, hier was ik ook altijd enorm dankbaar voor Maar ik begrijp je opstandigheid wel hoor... het is een heel proces... Ik zou als ik jou was dit probleem. toch met je huisarts bespreken want je "moet" gewoon een goede nachtrust krijgen om de dag door te komen!!! Ik heb Abitriptiline voor de nacht en een hoge dosering Tramadol voor overdag en ook de nacht. Tramadol krijg ik voor de spieren anders kom ik ook mijn bed niet uit, door de stijfheid en verschrikkelijke pijnen, deze Tramadol heb ik niet van de huisart maar van mijn Internist! Ik heb bij mijn arts gezegd dat ik graag wil kunnen functioneren binnen mijn gezin en dat het mij echt niet meer lukt en uitgeput raak!!! Ik heb mijn arts hier zelf om gevraagd omdat ik het toen ook niet meer zag zitten.... verschrikkelijkik was in die tijd helemaal op en kapot!!!! En ik moet je zeggen, dat ik nu de wereld weer aan kan :) en ook weer kan lachen en blij wezen en genieten van alles en iedereen... maar ik heb medicijnen nodig om een beetje te kunnen genieten van het leven en dat lukt nu wel!!!! Dan maar zo toch? En ik zou het nog eens goed tot je door te laten dringen wat Fregu hier boven schrijft! Zij heeft wel gelijk, iid combineren en met of zonder medicijn.... Maar je leert het wel, je moet helaas wel. Heel veel sterte, groetjes Okkie;) Bewerkt Maart6 , 2009 door okkie Link to comment Share on other sites More sharing options...
roeland Schreef Maart8 , 2009 Share Schreef Maart8 , 2009 Hoi hoi :) Ik kan mij jou bezorgdheid wel voorstellen.... hoelang deze vermoeidheid blijft kan niemand jou zeggen! [knip] Okkie;) Nog sterker.... bij mensen waarbij de hoofdklachten voorbij zijn, de ziekte in remissie is, kan het nog jaren duren voordat de vermoeidheid over is. Inderdaad, zla sj eeerder al schreef: balans is heel belangrijk. Doe wat je kan, als je het even niet trekt, neem dan even een uurtje voor jezelf. Ikzelf doe dat dan kort om even bij te tanken, en niet om 19:00 na de kinderen het bed in... want dan lig ik 's anachts om 3 uur wakker totdat de wekker gaat.... Enfin, het is belangrijk als je naasten weten hoe het met je is, en er op in kunnen spelen.. 't Is verbazingwekkend trouwens dat ik vaak nog 'fit' uit bed stap ook al slaap ik 2 weken achter elkaar beroerd.... Link to comment Share on other sites More sharing options...
okkie Schreef Maart8 , 2009 Share Schreef Maart8 , 2009 Nog sterker.... bij mensen waarbij de hoofdklachten voorbij zijn, de ziekte in remissie is, kan het nog jaren duren voordat de vermoeidheid over is. Inderdaad, zla sj eeerder al schreef: balans is heel belangrijk. Doe wat je kan, als je het even niet trekt, neem dan even een uurtje voor jezelf. Ikzelf doe dat dan kort om even bij te tanken, en niet om 19:00 na de kinderen het bed in... want dan lig ik 's anachts om 3 uur wakker totdat de wekker gaat.... Enfin, het is belangrijk als je naasten weten hoe het met je is, en er op in kunnen spelen.. 't Is verbazingwekkend trouwens dat ik vaak nog 'fit' uit bed stap ook al slaap ik 2 weken achter elkaar beroerd.... Geweldig toch, dat je dan nog zo "FIT"je bed uitkomt!!!!;) Groet Okkie:) Link to comment Share on other sites More sharing options...
Fregu Schreef Maart11 , 2009 Share Schreef Maart11 , 2009 (bewerkt) Hallo Henny, Jouw verhaal houdt me toch wel een beetje bezig. Ik vind het zo erg voor je dat je ziek bent, ja van alle anderen vind ik het ook erg, maar ik weet uit ondervinding hoe vreselijk moeilijk je het in het begin hebt. Hoe verdrietig het is dat je lichaam zo ziek is, je bijna niets meer kan doen wat je graag wilt doen of moet doen. Ik was gelijk doodziek, dus er was geen sprake van nog even dit of dat doen, of zelfs maar mijn kind naar bed brengen, die toen een half jaar was. Ik heb psychosociale therapie gehad (ik geloof tenminste dat het zo heette), maar het probleem daarmee was dat ik niet zo zeer in mijn hoofd ziek was, maar mijn lichaam absoluut niets kon. Dan kun je nog zo je geest trainen, maar als je lichaam ziek is, heb je er niet veel aan. Pas ongeveer een jaar later, kwamen die adviezen weer boven drijven en begreep ik pas hoe je in bepaalde situaties moet handelen. Degenen die hier op het forum schrijven zijn oude rotten volgens mij en kennen de klappen van de zweep of in ons geval van de ziekte. Ik geloof best dat je nu denkt, hier kan ik dus niets mee. Zelf denk ik dat het accepteren dat je ziek bent, niet zozeer met de ziekte die je hebt temaken heeft maar meer wie je zelf wil zijn in jouw leven. Wat heb ik er aan dat mijn buurvrouw veel erger ziek is dan ik omdat zij vergroeide vingers van de reuma heeft en in een scootmobiel rijdt? Voor mij is het erg dat ik dit heb en ik moet er mee verder. Het beroerde van dit leven is toch wel dat je nooit weet wat je staat te gebeuren, je dient dus te vertrouwen op een toekomst die blanco is (of zwart als je dat beter ligt). Ik vond pas mijn situatie maar uitzichtloos: is dit alles wat ik voorlopig kan? Ja, maar niemand weet wat er zometeen gebeurd, dus eigenlijk is voor iedereen de toekomst uitzichtloos. En van de positieve kant: Geniet van elk moment dat het wel goed gaat en laat je leven een verrassing zijn. Zo kwam ik erachter dat van een slokje rosewijn per dag meer energie krijg. Waarschijnlijk omdat mijn bloed dunner wordt en dus beter de bloedingredienten kan vervoeren. Probeer als alles weer een beetje rustig is geworden, bv over een half jaar, om de training van Sarcoidose Belangenvereniging te gaan doen. Die heet "omgaan met sarcoidose". Daar leer je best veel. ALs je lid wordt van die vereniging, kost zo'n training niets. En wat een geluk heb je trouwens met een moeder die voor je klaar staat, dat is echt fijn. Gelukkig ben ik ook goed door iedereen geholpen, vooral familie (daar heb ik er veel van!). Ik had een schema gemaakt wie wat wanneer kwam doen, want huishoudelijke hulp krijg je dus niet meer van de thuiszorg. En dat werkte heel goed, na ca. een half jaar kon ik zelf weer kleine beetjes doen en nu doe ik nog steeds kleine beetjes. Grappig eigenlijk, ik doe eigenlijk alle klusjes in onderdelen bv ramen lappen. Dat doe ik nooit meer allemaal tegelijk, maar twee of drie en dan de volgende keer weer twee of drie. En zo ook de douche, in een keer is gewoon teveel, dus dat gebeurt ook in gedeelten. Ik wens je heel veel sterkte toe, en geef deze nieuwe omstandigheden even tijd, zodat je kunt overzien wat je dan kan. In de meeste gevallen moet je toch minstens een jaar voor uittrekken om te kunnen stabiliseren. groetjes Bewerkt Maart16 , 2009 door Fregu Link to comment Share on other sites More sharing options...
Albertina Schreef Maart15 , 2009 Share Schreef Maart15 , 2009 Hoi Henny, Bovenstaande berichten kloppen allemaal. Je moet accepteren dat je ziek bent en dat je lichaam je tijdelijk in de steek laat. En dat is vreselijk moeilijk. Bij mij begon het in 2007 heel acuut en heel heftig. Ik kon niets meer. Mijn man bracht mij ontbijt op bed (het brood in stukjes gesneden, omdat ik dat niet kon), bracht 's morgens onze dochter naar school. Tussen de middag en om 15.30 deden mijn ouders dat. Mijn moeder maakte schoon. Mijn man deed de was en kookte. En ik? Ik douchte me na het ontbijt en lag dan de rest van de dag in de bank te slapen. Af en toe wat drinken of naar de WC, een beetje TV-kijken en slapen weer. En toch wilde ik niet toegeven hoe ziek ik was. Ik heb er maandenlang tegen gevochten. Ik voelde me schuldig omdat mijn man en ouders zo druk waren, omdat ze mijn werk deden. Ik voelde me zo vreselijk waardeloos en nutteloos (en mijn schoonfamilie bevestigde me daarin, door niet te geloven dat ik ziek was)! Ik was behoorlijk depressief. Mijn moeder schrok zich een ongeluk toen ik een keer in een huilbui mijn gedachten spuide. Maar daarna kwam de acceptatie. Ik had het dieptepunt bereikt, zag weer vooruitgang en dus hoop! De Diclofenac en later Ibuprofen deden hun werk. Heel langzaam aan ging het beter (met pieken en dalen) kreeg ik meer kracht en uithoudingsvermogen. Daarbij moest ik niet per week maar per maand kijken om die vooruitgang te zien. Maar er was vooruitgang en die is er gelukkig nog steeds. Echt, het komt goed, maar nu nog even niet. Accepteer hulp en geef toe aan de vermoeidheid. Mijn reumatologe zei me dat ik net als bij een zware griep goed uit moest zieken, omdat de nasleep anders veel langer zou zijn. Ik wil je heel veel sterkte wensen!!! Link to comment Share on other sites More sharing options...
Jids Schreef Maart18 , 2009 Share Schreef Maart18 , 2009 In 2001 was het bij mij mis. Ik kon niks meer behalve slapen. Mijn gewrichten deden zo'n pijn dat ik amper de trap op en af kon. Toen mijn moeder ons huis een keer kwam schoonmaken (mijn lief had toendertijd ook een fulltime baan en de zorg voor mij + huishouden) was ik zo kwaad op haar!!!!! Tranen in mij ogen van pure frustratie. Mijn moeder heeft stoïcijns het werk gedaan wat ze wilde doen en is toen met een kop thee bij mij komen zitten. Ze begreep het gelukkig heel goed, maar vroeg mij ook hoe het verder moest als ik niet eens hulp van mijn eigen moeder kon aanvaarden. En gelijk had ze!!!!! En nu 8 jaar verder werk ik weer 3 dagen in de week, hebben we twee hele drukke kids en 1 ochtend per week een hulp in de huishouding. Het huishouden is dat van Jan Steen...maar vette pech!!! Zit liever in de zon bij een speeltuintje met de jongens. Zij spelen...ik rust ondertussen een beetje. Ben beetje te dik omdat 1x per week sporten zelfs niet altijd lukt en ik ook wel eens iets lekkers lust. Maar ach...ben toch al aan de man ;-) hihihi. Nu is het nog moeilijk voor je, maar schrijf je echte prioriteiten eens op. Wat vind je het allerbelangrijkste? Probeer je daarop te focussen en dat andere dingen dan blijven liggen....jammer dan!! Dat komt later wel weer. Ik wens je heel veel sterkte en veel succes. En als je eens wil spuien......dan mag je dat hier altijd doen! Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Maak een account aan of login om te reageren
Je moet forum lid zijn om te kunnen reageren
Maak een account aan
Maak een account aan voor het forum. Het is niet moeilijk!
Registreer een nieuw accountLog in
Als u al een account heeft? log hier in
Log nu in