Kan sarco een gevolg zijn van intens verdriet?

[Rhodé]

Ik las een aangrijpend interview met een moeder, die haar kind verloren was aan een zeldzame ziekte. Kort daarna openbaarde bij haar een ernstige vorm van kanker. Volgens één van de artsen zou dit een gevolg kunnen zijn van het intense verdriet.

Sommige ziekten, vooral de "onbegrepen aandoeningen" zouden een gevolgen kunnen zijn van "opgesloten" verdriet.

Herkent één van jullie dit?

Vlak voordat ik de diagnose sarco kreeg, had ik een gevoel van onheil. Ik kreeg een oproep voor een mammo, 2 jaarlijks, en ik had sterk het gevoel dat het mis zou zijn. Ik kreeg echter een goede uitslag. Maar kort daarna ging ik ontzettend tobben en kwam uiteindelijk de diagnose sarco.

Ik ben echt geen zweverig type, maar ik vind het frappant als ik mijn mails lees, geschreven in die periode, blijkt toch dat ik blijkbaar iets gevoeld heb, alvorens er ook maar iets aan de hand was, lichamelijk.

Of is dit onzin?

Ik heb een zeer moeilijke periode achter de rug.

 

[Joachim]

Hallo Henrieke,

 

Ik denk dat wij de vraag nooit kunnen beantwoorden tot de mensheid een volledig begrip krijgt van hoe wij zowel fysiek als geestelijk 100% in elkaar zitten. We zijn al hard op weg natuurlijk met alle ontwikkelingen maar de vraag van jou prikkelt wel om te filosoferen hierover...

 

Intens verdriet, stress allemaal dingen die dicht bij elkaar liggen en aan elkaar verbonden zijn. Ik denk wel dat er een verband is maar of Sarco echt daardoor kan ontstaan dat weet ik niet.

 

Wel als iemand verdriet heeft of stress dat het minder gaat met ons allen die Sarco hebben. Dat is een aantoonbaar feit dus het heeft wel degelijk invloed. Kan negatieve invloed de gezondheid van een persoon beinvloeden ja maar zo kan positieve invloed dit ook.

 

We weten allemaal hoe in de meeste gevallen, als we terugkomen van vakantie dat we meer energie hebben. Rust :) helpt dus. Vandaar dat balans vinden voor mensen met Sarco zo giga belangrijk is.

 

Wie weet heeft jouw lichaam wel een trigger gegeven aan je maar dat je het wegwuifde?? weet je nog of je lang wachtte alvorens naar de dokter te gaan?

[Rhodé]

Hallo Henrieke, Ik denk dat wij de vraag nooit kunnen beantwoorden tot de mensheid een volledig begrip krijgt van hoe wij zowel fysiek als geestelijk 100% in elkaar zitten. We zijn al hard op weg natuurlijk met alle ontwikkelingen maar de vraag van jou prikkelt wel om te filosoferen hierover... Intens verdriet, stress allemaal dingen die dicht bij elkaar liggen en aan elkaar verbonden zijn. Ik denk wel dat er een verband is maar of Sarco echt daardoor kan ontstaan dat weet ik niet. Wel als iemand verdriet heeft of stress dat het minder gaat met ons allen die Sarco hebben. Dat is een aantoonbaar feit dus het heeft wel degelijk invloed. Kan negatieve invloed de gezondheid van een persoon beinvloeden ja maar zo kan positieve invloed dit ook. We weten allemaal hoe in de meeste gevallen, als we terugkomen van vakantie dat we meer energie hebben. Rust :) helpt dus. Vandaar dat balans vinden voor mensen met Sarco zo giga belangrijk is. Wie weet heeft jouw lichaam wel een trigger gegeven aan je maar dat je het wegwuifde?? weet je nog of je lang wachtte alvorens naar de dokter te gaan?

Ik heb een paar jaar geleden een aantal diep ingrijpende verdrietige gebeurtenissen moeten verwerken, die nog steeds nadreunen. Ik voel me eigenlijk al die tijd in een soort rouwproces en had daarbij ook nog een aantal sterfgevallen! o.a. van mijn moeder, na zeer intensieve mantelzorg. Toen dat alles geregeld was, voelde ik me intens moe en emotioneel uitgeput. Toen ik dus ook nog tijdens dat rouwproces diverse traumatische dingen op mn bordje kreeg, dacht ik soms door mijn hoeven te gaan zakken. Maar ik heb een gezin, met o.m. een "zorgenkind", dus ik mocht niet verzaken. Heb van mezelf een zeer nauwgezet plichtsgevoel. En ik voelde wel wat ja, soms benauwdheid, maar ja, ik heb astma, die misschien verergerd was(?) er kwam hevige pijn overheen, maar een p.mol en het zakte tot een aanvaardbaar niveau. Voor mij althans, want ik blijk een hoge pijndrempel te hebben. Wat veel mensen als pijnlijk ervaren, zoals bepaalde onderzoeken, vind ik al snel best te doen. Zeg ik niet om stoer te doen hoor, want het is eigenlijk een nadeel! Ik wacht vaak te lang.

Daarbij ben ik hooggevoelig. Ik denk dat ik te lang en te vaak over mijn grenzen ben gegaan, het oranje lichtje en misschien ook wel het rode lichtje heb genegeerd. Totdat de motor stilviel. Dus al met al: vanaf het allereerste signaal, wat ik teruggerekend heb denk ik dat er wel bijna een jaar overheen gegaan is en bij "toeval" vanwege een andere onderzoek dat onbegrepen slecht uitpakte, er verder gezocht werd en er sarco uitrolde. Volgens de laatste berichten zou ik ten tijde van de echte diagnose alweer op de weg naar boven zijn.

Ik vind het nog steeds heel bizar en ongelooflijk, zeker als ik de verdrietige en schrijnende verhalen van lotgenoten lees. Want zo erg is het bij mij nooit geweest. (tot nu toe althans)

 

Maar ik lees wel eens meer in bladen zoals Gezondheid, dat psyche heel veel invloed heeft op het ontstaan van bepaalde ziektes, zoals auto immuun ziektes. Waarom krijgt de ene kanker, die supergezond leeft en de ander die maar rookt en drinkt, helemaal niet?

Natuurlijk, er is een erfelijk component, milieu, leefomstandigheden, weet ik, maar toch..... de ene mens heeft meer te dragen dan de ander.

En Joachim, je hebt het over rust. Maar wat als je die rust nu niet kunt vinden? Je kunt languit in een ligstoel liggen, maar toch geen innerlijke rust kunnen vinden!